فواید بازی در هفت سال اول زندگی کودک چیست؟

منظور از «تحقیق» به عنوان یکی دیگر از کارکردهای بازی، آن است که این عمل، فرصت‌های زیادی را برای یادگیری خواص مختلف اشیا به کودک داده، موجب مشاهده، جست‌وجو و مکاشفه در دنیای اطرافش می‌شود و نتیجۀ آن، شکوفایی استعدادها، رشد قدرت تخیل و خلاقیّت اوست.[               5]

 

هم‌چنین بازی، عامل شادی و رضایت‌مندی پایدار شده، روح فرزند را تحت تأثیر قرار داده، باعث ایجاد دید مثبت به آینده خواهد شد، که در موفقیّت‌های بعدی او بسیار مؤثر بوده و افزایش عزّت نفس و عقل او را به ارمغان می‌آورد. رسول خدا صلی الله علیه و آله در این باره می‌فرمایند: «بازی‌گوشی کودک در کودکی، مایۀ فزونی عقل اوست.»[6]
 

مقصود از «کاردرمانی» به عنوان دیگر فایدۀ بازی، در سخن «ملانی کلاین»،[7] روان‌شناس مشهور اتریشی، به خوبی مشخص می‌شود؛ به عقیدۀ او کودکان از طریق بازی، اضطراب‌ها و تعارض‌های عاطفی خود را ابراز می‌کنند. به عبارتی از راه تشویق آن‌ها به بازی، می‌توان مشکلات کودک را حل کرد. بنابراین، فواید مهمِّ بازی در این رابطه چنین می‌باشد: سرگرم شدن، ابراز عواطف و هیجانات، آرامش یافتن، دور شدن از آنچه که موجب ناراحتی است و کاهش خشم، این ثمرات موجب بردباری او در آینده خواهد شد.[8] امام کاظم علیه السّلام در این باره می‌فرمایند: شیطنت و بازی‌گوشیِ فرزند در دوران کودکی، امری پسندیده و مطلوب است و موجب می‌شود در بزرگسالی دارای شخصیتی آرام و خویشتن‌داری گردد.[9]
بنابر آنچه بیان شد اگر طفل تا هفت سالگی بازی نکند، روح او کوچک مانده و در دوران بزرگسالی کودکی خواهد کرد؛ یعنی اگر بر اساس سخت‌گیری والدین مانند فرد بالغ، ساکت و آرام در گوشه‌ای بنشیند و بازی نکند، با تجربیات مختلف آشنا نشده، حیله‌گری و تظاهر را پیشۀ خود ساخته و به بلوغ اجتماعی نمی‌رسد.[10]
 نکتۀ مهم دیگر، نظارت و شریک شدن والدین در بازی با کودک است. برای این کار باید تا مرز کودکی خود را پایین آورند، کودکانه با طفل بازی کنند و رفتارهایی در سطح سن فرزند کوچکِ خود بروز دهند؛ این گونه عملکرد، نه تنها شخصیت والدین را پایین نمی‌آورد، بلکه سیرۀ ائمه اطهار علیهم السّلام بوده است.

منبع : آقا میری؛ فاطمه سادات (1395)، عطیه الهی، انتشارات بوستان کتاب، قم، چاپ اول.